بزرگداشت سیمرغ معنی

 چند غزل از شیخ فریدالدین عطار نیشابوری به بهانه‌ی ۲۵ فروردین٬روز بزرگداشت او: 

۱-

ره میخــــــانه و مسجـــد کدام است                  که هر دو بــــر من مسکین حرام است 

نه در مسجد گذارنـــدم که رند است                  نه در میخانه کین خمـــــــار خام است

میان مسجد و میخانـــه راهی است                   بجوئید ای عـــــــزیزان کین کدام است

به میخانه امامی مست خفته است                   نمی‌دانــــم که آن بت را چه نـام است

مرا کعبه خرابات است امــــــــــــــروز                   حریفــــــم قاضی و ساقی امام است

برو عطار کو خود مـــــی‌شنـــــــاسد                   که سرور کیست سرگردان کدام است 

*شنیدن این غزل با صدای استاد شجریان در «بی‌تو به‌سر نمی‌شود» را از دست مدهید. 

۲- 

آتش عشق تو در جان خوشتر است               جان ز عشقت آتش‌افشان خوشتر است

هر که خورد از جــام عشقت قطره‌ای              تا قیامت مست و حیــــران خوشتر است

تا تو پیدا آمدی پنهـــان شـــــــــــــدم               زانکه با معشوق پنهان خوشتــــــر است

درد عشق تو که جان می‌ســـــوزدم               گر همه زهر است از جان خوشتــر است

درد بر من ریز و درمانم مـــــــــــــــکن               زانکه درد تو ز درمان خوشتـــــــــــر است

می‌نسازی تا نمی‌ســــــــــــوزی مرا                سوختن در عشق تو زان خوشتـــر است

چون وصالت هیچکس را روی نیست                روی در دیوار هجران خوشتـــــــــــر است

خشک سال وصل تو بینم مــــــــدام                لاجرم در دیده طوفان خوشتـــــــــر است

همچو شمعی در فراقت هر شبـــی                تا سحر عطار گریان خوشتـــــــــــر است 

*«دود عود» را نیز اگر هنوز نشنیدید پس بشتابید. 

۳- 

واقعه‌ی عشق را نیست نشــــــــــــــانی پدید        واقعه‌ای مشکل است بسته دری بی کلیـد

تا تو تویی عاشقی از تو نیایــــــــــــــد درست         خویش بباید فروخت عشق بباید خریـــــــد

پی نبری ذره‌ای زانچه طلب می‌کنــــــــــــــــی        تا نشوی ذره‌وار زانچه تویی ناپدیــــــــــــــد

واقعه‌ای بایدت تا بتوانی شنیــــــــــــــــــــــــــد       حوصله‌ای بایدت تا بتوانی چشیــــــــــــــــد

تا بنبینی جمال عشق نگیرد کمـــــــــــــــــــال        تا شنوی حسب حال راست بباید شنیــــد

کار کن ار عاشقی بار کش ار مفلســــــــــــی        زانکه بدین سرسری یار نگردد پدیـــــــــــــد

سوخته شو تا مگر در تو فتــــــــــــــــــد آتشی        کاتش او چون بجست سوخته را بر گزیـــد

درد نگر رنج بین کانچه همی جستـــــــــــــه‌ام        راست که بنمود روی عمر به پایان رسیــد

راست که سلطان عشق خیمه برون زد ز جان       یار در اندر شکست عقل دم اندر کشیــــد

هر تر و خشکم که بود پاک به یکدم بســوخت        پرده ز رخ برگرفت پرده‌ی ما بر دریــــــــــــد

ای دل غافل مخسب خیز که معشـــــــــوق ما        در بر آن عاشقـان پیش ز ما آرمیــــــــــــد

تا دل عطار گشت بلبــــــــــــل بستـــــــان درد        هر دمش از عشـق یار تازه گلی بشکفید